می چیند خواب مزرعه‌ای را دست های حوض
به سال پیش فکر میکنم؛ به سالی که با تمام دردهایش گذشت؛ روزهای خوبش از جلو چشم هایم می گذرند و روزهای بد هم. به تنهایی هایم فکر میکنم. به زندگی فکر میکنم که اینقدر ساده از کنار ما می گذرد. به آدم هایی فکر میکنم که برایم بدترین شدند؛ تمام تلاششان را کردند که بد باشند؛ خسته ام کنند از زندگی کردن. به آدم های بی نظیری هم فکر میکنم که به زندگی ام آمدند. به حرف های خوبشان فکر میکنم که مثل بوی شمعدانی هستند در هوای گوشم. به محمد فکر می کنم که یک روز گفت: "خیلی ها به طبیعی ترین شربتِ توت یا شاتوت، آب قاطی میکنند که بتوانند قورتش دهند؛ این آدم ها با یک عشقِ خالص هم همین کار را میکنند. اگر عاشقشان شوی آنقدر کج اخلاقی میکنند، آنقدر آب اضافه میکنند به دلت که خودت هم خودت را نشناسی. خیلی ها عشق را نمی فهمند و این دلیل دردیست که می کشی. تو عاشق کسی بودی که هیچ تعریفی از عشق نداشت، جز نیازهایش"
این روزها مثنوی میخوانم؛ چقدر عاشق شعرهایش هستم... دلم میخواست همه ی آنها را حفظ کنم. یک جایی از مثنوی نوشته بود: مثل کسی که شمع را فوت میکند و خاموش می کند، درد های ما هم کسی را میخواهد که فوتش کند و خاموش شوند. تولدم را چند نفری یادشان بود. به آنها هم سپردم که استوری نکنند عکسم را. گفتم: هر کسی که یادش نیست، همان بهتر که یادش نباشد. اینطوری مجبور نیستم برای تبریک های الکی، جواب های الکی داده باشم. و اما آرزو: امسال نوشتنی تر باشد، خاطره انگیز و رویایی...
مبارک باشه آقای عطا :)
و آمین به آرزوی امسال.