گندم چکیده بر همه ی راه های ناتمام

از درون می سوزم... وقتی به چشمهایش نگاه میکنم و سعی میکنم بی تفاوت باشم به همه چیز، از درون می سوزم! درد میکشم ؛یک چیزی درونم دارد ذوب می شود آنجور وقت ها. من به هیچ چیزی که در این دنیا متعلق به من است مغرور نشده ام. برای همین نمی توانم حرفی بزنم. امروز حرف دلم را زدم اما در همان آستانه مثل بچه ای که با کفش آمده باشد تو، برگشتم. قطع کردم. 

گفت زیاد می خوابم و من گفتم: خوش بحالت. گفت کاش چیز بهتری میگفتی ؛ گفتم: خودم را در حدی نمی بینم که بخواهم به تو چیز بهتری بگویم. من اگر خیلی چیزفهم بودم از پس خودم بر می آمدم. این روزها اینطورم. همینقدر ساکت مثل این رادیوی قدیمی. شما نمی دانید . این رادیو خبر جنگ ها را گفته، شاید گفته: خرمشهر آزاد شد شاید گفته آزادگان برگشتند... شاید از آن هجده هزار شهید حرف زده و شاید در اوج وقار از اعلی حضرت همایونی نقل قول کرده و خبرهای تلخ و شیرین دیگر. اما حالا صدایش در نمی آید. اگر زیاد بهش فشار بیاوری شاید من و منی کند و باز چراغش کم رنگ شود. آه که چقدر رسوایی ام همه جا را پر میکند از درون... می سوزم از درون...

ترس چشمه از مدادهای رنگی

مثل وقت هایی که نمی دانی چه بگویی، گفتم: "پسرک خودت رو ناراحت نکن" گفتم غلط کرده تو رو زده گفتم حق ندارند؛ من پیشت می مانم. کار دیگری از دستم بر نمی آمد. بهشان گفتم: خجالت بکشید و بعد من بودم که فرو رفتم در خودم. کسی دلش برای اشک های ان بچه نلرزید؟

این جامعه دارد میمیرد. مردمش دارند عادت میکنند که احساساتشان را، عواطفشان را و همه ی اخلاقشان را که برای آدم از خود خدا هم مقدس ترند، مجازی ببینند. دارند یاد میگیرند : لحظه ی اعدام را ببیند و لایک بزنند... آتش زدن سگ را ببینند و کامنت بگذارند... رقص گربه را ببینند و بخندند و گدایی را که آواز می خواند را ببیند و لایک بزنند. این مردم دو سه سالی بیشتر زنده نمی مانند. انها دارند همه چیزشان را مجازی میکنند. یک واقعیت کشی تمام عیار.

این مردم فاصله ای تا اینکه همدیگر را نابود کنند ، ندارند.