یک بار هم پاندا از پرستوی مهاجر میپرسد: توکه این همه سفر میکنی، سفر مهمترست یا مقصد؟ پرستو میگوید: همراه مهم ترست، همراه.
من هیچ وقت همراه خوبی نداشتم. بعضی وقت ها بود که احساس خوشبختی کنم ولی باز هم انگار یک جای کار، خالی بود. شهریار در یکی از مصاحبه هایش نوشته بود: هر منظومه ی بزرگی که سرودم، یکی از عزیزانم را از دست دادم؛ حیدربابا و سهندیه را می گفت. سهندیه عزیزه را از او گرفته بود. انگار که نوشتنی ها ربط دارند به آدم های زندگی مان. آن روزهای بد در دی ماه پارسال اتفاق افتاد و از همان روز پیش کاتی هم نصف نیمه ماند. از همان روز چیز تازه ای بهش اضافه نشد. آدم های آن قصه در همان لحظه ایستاده اند و همانجا منتظر هستند؛ نه از بین رفته اند و نه درست حسابی زندگی کرده اند. حالا در یک گوشه از صفحه چت هایم، پیامی نخوانده جا مانده که هیچ وقت جرات نمیکنم بازش کنم. هربار یاد آن روز لعنتی زمستان می افتم. دلم می خواست معجزه ای اتفاق می افتاد تا من دوباره داستانم را بنویسم. آمدم که بنویسم، هیچ کسی را تنها نگذارید؛ حتی اگر دوستش نداشتید، باز هم او را با درد کثیف تنهایی رها نکنید. شما میتوانید خودتان را از او بگیرید، اما به نظر من هیچ آدمی لایق درد تنهایی نیست.
دست هایم را میبینی؟ دور یک دستگیره ی سیاه و قدیمی، خودشان را گره زده اند؛ میبینی چقدر عوض شده اند؟ انگار که کلی بزرگ تر شده باشم. یکی دوتا از موهایم سفید شده؛ راستش نمیدانم جایشان عوض میشود یا رنگشان. بعضی وقت ها ناپدید می شوند. از آخرین باری که حرف زده ایم کلی می گذرد. میبینی؟ تنها هستیم و آدم ها خواهی نخواهی برمیگردند به هم دیگر. آدم ها برمیگردند به کسانیکه زندگی را برای هم شبیه معجزه ها کردند. دنیا را بهشت کردند برای همدیگر؛ حتی برای چند لحظه ی ریز.
