حالا! در این تنهاییِ محزونِ بی انتها، در جاییکه من ایستاده ام، در جاییکه هیچ کدام از خنده هایم از تهِ دل نیست، در جاییکه به اندازه ی یک یخبندانِ قطبی غمگین می شوم، گیر کرده ام. آنروز برای حیث نوشتم: برای من عاشق شدن را توضیح نده! من آخرین نفری هستم که باید درباره ی عشق صحبت کنم. گفتم: آدم همیشه گرفتار احساساتی میشود که هیچ کدامش دست خودش نیست. گفتم: این زندگی آنقدر می چرخد و می چرخد که یک روز چشم باز می کنی و میبینی قلبت آنقدر برای یک نفر می تپد که وقتی خواب است، دستت را آرام روی لبش میگذاری که نفش کشیدنش را بشماری. آنجاست که شاعرها می گویند: دلم به نفس هایت بند است. آهنگی از مرجان پخش می شود: ای همه خواب و خیالم، خواهم که باز آیی کنارم... روشن کنی شب های تارم. پیرمرد که از خیابان میگذرد، من ترمز میکنم. لابلای قدم های او به بهت می روم او به خانه اش می رسد و من هنوز ایستاده ام میان خیابانی تاریک و آرام. من در این خیابان ها جا مانده ام. این خیابان ها بدجوری بوی عشق های از دست رفته را گرفته اند.
اگر کسی یک روزی از من بپرسد: چه کار کنیم با این زخم هایمان؟ میگویم: هرکار میکنی بکن... اما تو را به قشنگترین لحظه ی زندگیت، هیچ وقت خداحافظی نکن! خودت را گول نزن. خداحافظی، فقط یک تمنای دیگر است برای اینکه یکبار دیگر در چشم هایش غرق شوی و بوی تنش را در تاریکخانه ی روحت بشنوی. هرچیز لعنتی ای که هست، بدون خداحافظی تمامش کن. یک روزی میرسد که یادت نمیرود سرش را به سینه ات چسباندی و می دانستی این آخرین باریست که اتفاق می افتد. هیچ وقت این درد را به خودت نچشان. یک شب تابستانی، در سکوت یک شب تاریک که چراغ زرد کوچه روشنایی اندکی را آورده است، دستش را می بوسی و نگاهت به لاک های سفیدش می افتد. از آن روز رنگ سفید، برایت رنگ عزا می شود. هرجا رنگ سفید میبینی، در خودت فرو می روی، یکبار دیگر درد می کشی از اول تا آخر با همان شدت...
