جاهای خالی

اینکه شب می شود و هر کسی دنبال تنهایی های خودش میرود، معرکه ترین چیز این دنیاست. من رادیو گوش میکنم. برنامه های کنکور که آنجا دارند با اشتیاق مادرانه ای بچه ها را به درس خواندن تشویق میکنند و دو سه تا مدرس رادیوای زیست و زبان و دیفرانسیل درس می دهد ، به طور خیره کننده ای آرام بخش است. نمی شود تعریفش کرد. مثل شب های سنگفرش خودمان.لابد الان تک و توکی ماشینشان را جلو بستنی فروش هایش پارک کرده اند و دارند اسکوپ های فرق دارشان را لیس می زنند. برای من هم شب شده و رادیو گوش می دهم و به بحران های بیست و پنج سالگی ام نگاه میکنم که دارد مثل هوای همین شهر بالا و پایین می شود. من؟ من یکهو با تجربه هایی چشم تو چشم شدم که تا چند وقت پیش فقط مثل رویای پلیس شدن بچه ها، با یک عینک آفتابی از دور تماشایشان می کردم.