وجود مانیل مثل حضور و احساس بی نهایت است. انگار فرشته ها دورت را احاطه کرده باشند؛ همان قدر خیال انگیز و جادویی... وقتی مانیل هست، یعنی خدا هم هست؛ یعنی زندگانی جریان دارد. نیمه شب بود: برایش گفتم: اندازه کهکشانها شکر برای بودنت. برای حضورت؛ برای هستی است... برای صدای خنده ها و برق چشم هایت. برای کلماتی که میگویی، نفس هایی که می کشی و بوی گرم موهایت. برای هر چیزی که از آن توست کهکشانها شکر. اگر نبود زندگی چیزی کم داشت؛ زندگی پایان می یافت و هرجایی که او نیست، بوی انقراض می دهد و بوی رکود.
